Epilog

Z perspektywy Ferensa...   Pewien osobnik był zmuszony patrzeć jak lekarze starają się ratować jego dziewczynę. Nie  potrafił zapanować nad drżeniem całego ciała. Jeszcze nigdy nie był tak przerażony. Żałował wszystkiego co zrobił. Nie wiedział jak mógł przejmować się jakąś tam kontuzją kosztem całego swojego życia. Bo tym była dla niego Michalina- całym światem. Teraz, gdy był o krok od jej utraty zdał sobie sprawę, że bez niej nie jest w stanie funkcjonować. Nie wyobrażał sobie dnia nienaznaczonego jej obecnością. Nigdy nikogo nie kochał tak jak jej. Wywróciła jego rzeczywistość do góry nogami. Od momentu. gdy pierwszy raz ją ujrzał nie umiał trzymać się od niej z daleka. Na hali zawsze jej wypatrywał, codziennie szukał możliwości, by się do niej zbliżyć. W końcu mu się to udało. A kiedy wspólnie pokonali tyle przeszkód, kiedy mogli byś naprawdę szczęśliwi, on to wszystko zepsuł. Nie wiedział jaki cudem uda mu się dotrzymać obietnicę. Nie wiedział jak ma się zaopiekować dwójką dzieci. Nie wiedział jak ma bez niej przeżyć choćby jeden dzień.
- Pani Michalina jest w bardzo ciężkim stanie- poinformował lekarz siatkarza.- Musieliśmy ją wprowadzić w śpiączkę farmakologiczną. Dziecko jest za małe, by mogło przeżyć poza jej organizmem.
- Traktujecie ją jak żywy inkubator zamiast ratować?- spytał z wyrzutem Ferens. Był wściekły na cały świat. Wszyscy byli jego wrogami, a szczególnie pracownicy szpitala, którzy ogłosili, że jego ukochana, by urodzić prawdopodobnie musi umrzeć.
- Na razie nie jesteśmy w stanie zrobić niczego więcej. Musimy poczekać jeszcze 4-5 miesięcy. Liczymy, że uda nam się ją utrzymać przy życiu.- Mężczyzna popatrzył na przyjmującego przepraszająco. To nieprawda, że lekarze po pewnym czasie przyzwyczajają się do przekazywania takich wieści. To zawsze było tak samo trudne. Szczególnie, gdy miał zginąć ktoś najbliższy. Ciężko było wtedy patrzeć na rozpacz drugiego człowieka, na jego nadzieję w oczach choć prawdopodobieństwo dobrego zakończenia było znikome. Doktor położył pocieszająco rękę na ramieniu Ferensa i po chwili odszedł. Żałował chłopaka. Rzadko kiedy spotykał taką miłość między dwojgiem ludzi. Rzadko kiedy musiał patrzeć na taką rozpacz.
   Mijały dni, potem tygodnie a siatkarz trwał przy szpitalnym łóżku swojej wybranki. Wpatrywał się w jej twarz, w duchu obwiniając się za wszystko. Ile by dał, aby móc zmienić przeszłość. Po pewnym czasie żałował, że pojawił się w Bielsku-Białej, bo wtedy nie poznałby Michaliny i nie doprowadził jej do takiego stanu. Z każdą godziną ciąża była bliższa rozwiązania, a kobieta miała mniejsze szanse na przeżycie. Czas mijał dla przyjmującego zarazem powoli jak i szybko. Każda sekunda w szpitalnym pokoju była dla niego i darem i najgorszą torturą. W końcu mijał ostatni miesiąc i doszło do nieuniknionego... Ferens patrzył jak przebiega akcja porodowa, a potem jak serce Michaliny przestaje pracować. Pisk szpitalnej aparatury był nie do zniesienia. Bił pięściami w szybę, krzyczał aby ukochana go nie opuściła, jakby miała słyszeć jego błagania i zacząć na nowo żyć. Reanimowali ją bardzo długo. Pielęgniarka przyniosła mu do rąk jego dziecko, jego córkę, myśląc, że to jakoś go pocieszy. Przez łzy patrzył na tą małą istotkę, nie wiedząc jak mógł od razu pokochać kogoś, kto przyczynił się do śmierci jego ukochanej. W jego objęciach nie płakała, ale patrzyła spokojnie swoimi ciemnymi oczami, które tak bardzo przypominały oczy jej matki. Tymczasem lekarze dalej próbowali tchnąć w kobietę życie. Nie chcieli się poddać, coś we wnętrzu każdego z nich im na to nie pozwalało i walczyli o nią dalej. Gdy po raz kolejny przywrócili bicie serca, czekali w napięciu, aż za kilka sekund będzie trzeba zacząć reanimować od nowa, zupełnie jak wcześniej. Jednak tak się nie stało. Michalina pomimo swojej patowej sytuacji też nie chciała odpuścić.
- Nie wiem co powiedzieć. Jeszcze nigdy czegoś takiego nie widziałem- zwrócił się lekarz do Ferensa.- Pacjentka oddycha samodzielnie, monitorujemy jej stan, ale istnieje duża szansa, że przeżyje.
- Czy mogę do niej pójść?- spytał siatkarz, nie wierząc w słowa medyka. Po otrzymaniu zgody przyjmujący musiał oddać córkę pielęgniarką i wszedł do sali.
- Misia błagam...- zwrócił się do nieprzytomnej kobiety, chwytając ją za rękę.- Wiesz, że mamy córkę? Wychowamy ją razem, tak jak Zuzię. Tylko błagam cię żyj- poprosił.
Minął dzień, a potem drugi. Ferens dalej trwał przy szpitalnym łóżku. Jeszcze nigdy tyle się nie modlił, ale w końcu przyniosło to oczekiwany efekt. Jego ukochana zaczęła się przebudzać.

Wróćmy do Michaliny...   Otworzyłam oczy i rozejrzałam się po sali. Wszystko było rozmazane. Słyszałam czyjś krzyk, a potem wokół mnie zrobiło się bardzo tłoczno.
- Pani Michalino? Słyszy mnie pani?
- Tak- odpowiedziałam ledwo słyszalnie.- Pić...- zażądałam cicho. Po chwili ktoś pomógł mi ugasić pragnienie.
- Zabierzemy panią na konieczne badania- poinformował mnie lekarz i od razu zostałam przewieziona do innej sali. Nie wiedziałam co się dzieje. Powiedziano mi, że urodziłam zdrową córeczkę i, że ona ma się dobrze. W końcu dali mi spokój.
- Mama!- usłyszałam, gdy ponownie znalazłam się w swoim pokoju. Zanim dostrzegłam Zuzię, poczułam jak rzuca się na moje łóżko i tuli do mnie.
- Cześć skarbie- powiedziałam wciąż słabym głosem. Popatrzyłam na nią i nie mogłam wyjść z podziwu jak bardzo wyrosła i zmieniła się. Ile musiało minąć czasu? Wzrokiem szukałam Wojtka i stał w najdalszym kącie, niepewnie na mnie patrząc. Rozmawiałam dość długi czas z Zuzią, ale zmorzył mnie sen, a kiedy się przebudziłam obok został już tylko siatkarz.
- Gdzie Zuzia?- spytałam.
- Z moją mamą- powiedział cicho,unikając mojego wzroku.- Misia ja nie wiem jak mam cię przepraszać- wydusił z siebie, chwytając mnie za rękę. Jeszcze nigdy nie widziałam u niego takiego poczucia winy.
- Połóż się obok mnie- poprosiłam, robiąc mu miejsce. Patrzył przez moment na mnie niepewnie, ale w końcu spełnił moja prośbę. Przytulił mnie do siebie i raz po raz całował po twarzy.
- Ja tak bardzo przepraszam... Zachowałem się najgorzej jak tylko mogłem. Jeśli nie będziesz mnie chciała już znać...
- O czym ty mówisz?- przerwałam mu.- Ferens jeśli ty właśnie próbujesz ode mnie odejść, bo czujesz się winny to natychmiast przestań!- warknęłam.
- Nie zasługuje na ciebie- wytłumaczył się.- To wszystko przeze mnie. Może z kimś innym będzie ci lepiej.
- Z nikim innym nie będzie mi lepiej więc daj sonie siana ze swoimi wyrzutami sumienia i nie waż mi się odchodzić!- mój głos przybrał płaczliwy ton.- Na całym świecie nie ma nikogo innego kogo kochałabym jak ciebie- powiedziałam niemal szeptem.

Rok później...

   Przyszedł czas na sezon reprezentacyjny i ku mojej radości Wojtek dostał się do kadry. Kontuzja została zażegnana, a on pomimo obaw wrócił do formy. Siedziałam z Zuzią i Madzią na trybunach, oglądając mecz Polaków. Ferens chciał, żebym koniecznie się na nim pojawiła. Po niemal dwugodzinnym boju to Polska cieszyła się ze zwycięstwa. Po zakończonym spotkaniu zrobiło się spore zamieszanie. Nie wiedziałam kompletnie co się dzieje. Magda została zabrana z moich rąk przez kolegę z drużyny Wojtka, a reszta z nich wypchała mnie wręcz na środek boiska, gdzie czekał mój przyjmujący. Patrzył na mnie niepewnie jak jeszcze nigdy. Posłałam mu pytające spojrzenie. W hali zapanowała cisza jak makiem zasiał, a uwaga wszystkich skupiła się na naszej dwójce.
- Misia, jeszcze nigdy nie spotkałem nikogo kogo pokochałbym jak Ciebie, dlatego...- głos mu sie łamał. Wyciągnął zza pleców małe, czerwone pudełeczko i uklęknął przede mną-... Chciałem spytać, czy zostaniesz moją żoną?- wydusił z siebie. Serce przestało mi bić. Po policzkach zaczęły mi spływać łzy. Wszyscy czekali na moją odpowiedź.
- Tak...- powiedziałam cicho.- Tak!- powtórzyłam ze śmiechem. Hala oszalała.  Na twarzy siatkarza zawitała ulga i szczęście. Założył mi na dłoń pierścionek i porwał w objęcia. Nigdy nie przypuszczałam, że może spotkać mnie coś podobnego. Nie sądziłam, że ktoś odmieni moje życie na tyle bym codziennie miała na twarzy szeroki uśmiech. Takie powinno być życie każdego człowieka na ziemi- przepełnione miłością. Bo jeśli się ją ma, wszystko inne staje się mniej ważne.

***
Tutaj kończy się historia Michaliny i Wojtka.
Dziękuje wszystkim, którzy byli tutaj, czytali, komentowali.
Ciężko mi się rozstać z tą historią.
Ale coś się kończy, a coś zaczyna.
Zapraszam Was wszystkie już teraz na opowiadanie z Arturem Szalpukiem

Dziewczyna zniszczona przez rodzinę, zapomniana przez świat, zepsuta przez nałóg postanawia po wyjściu z odwyku zniknąć i pogrążyć się w całkowitej destrukcji. Nie dla niej były zasady, nie dla niej dążenia do ideału. Jednak przez jedno wyjście do klubu i spędzenie nocy z obcym facetem zmienia się wszystko. Los chciał na zawsze spleść losy ich obojga mimo, że samo żywią do siebie jedynie nienawiść. Bohaterka zachodzi w ciążę i wszystko musi się zmienić. Zrezygnuje ze swojego życia? A może pozbędzie się dziecka? Czy siatkarz jej na to pozwoli?
Sami się przekonajcie :)
http://pokusa-ktora-zabila.blogspot.com/
Ps; Jest jeszcze jeden blog, o którym nie macie pojęcia. Ujawnię go już wkrótce :)

Rozdział 31

   Wiedziałam, że bycie z kimś w związku to prawdziwa sztuka. Wymagało to ogromnej pracy każdego dnia z obu stron. Gdy jedna przestawała funkcjonować, druga była zmuszana brać wszystko na siebie. Naprawdę tak chciałam zrobić. Pragnęłam dać Wojtkowi wsparcie i siłę jakiej on mi udzielił, kiedy ja tego potrzebowałam. Niestety. W wywiadach wydawać się mogło, że się z tym pogodził. Prawda wychodziła na jaw za zamkniętymi drzwiami, gdzie gasł z dnia na dzień. Gdy usłyszał rokowanie 6 miesięcy, to zareagował tak jakby został na niego wydany wyrok. Nie było w nim chęci do walki. Załamał się. Przestawał mieć nawet chęci do życia. Starałam się go ratować. Jednak każdego dnia odpychał mnie coraz bardziej. Ogrodził się murami, których nie sposób było pokonać. Wraz z nim gasła też Zuzia. Nie umiałam jej wytłumaczyć, dlaczego Ferens tak bardzo się zmienił.
- Wojtek, ja cię błagam...- usiadłam obok niego na kanapie. Nawet na mnie nie popatrzył.- Wojtek- powtórzyłam.
- Tak?- spytał grzecznie, ale bez cienia emocji w głosie.
- Kochanie, ja wiem, że ci ciężko- pogładziłam go ręką po policzku, zmuszając, by na mnie spojrzał. I w tamtej chwili zdałam sobie sprawę, dlaczego przez cały ten czas unikał mojego wzroku. W jego oczach czaił się prawdziwy smutek. Co więcej, widziałam w nich kompletną rezygnację.- Zobaczysz, szybko to zleci- przekonywałam go.- Dlaczego ta kontuzja tak bardzo na ciebie wpływa?
- Bo bez grania jestem nikim- wydusił z siebie.- Co mi zostało? Nie mogę nic zrobić bez tych kul. Jestem bezużyteczny. Nie zarabiam, nie mogę nic zrobić ze względu na tą pierdoloną nogę. Czuje się jak niepełnosprawny. Meble bywają przydatniejsze...
- Nie dramatyzuj- przytuliłam go.- Jesteś nam tu potrzebny.
Pozostał niewzruszony. Mogłam błagać, tłumaczyć, krzyczeć. Nic nie pomagało. Cieszyłam się ze szczęśliwej rodziny, którą przez moment miałam. Ale czy ja mogłam długo cieszyć się prostotą? Skądże. Chyba w gwiazdach miałam zapisane, że na każdym kroku musiałam napotykać problemy. Czasem widziałam nadzieję w tym, że momentami jak dawniej siatkarz potrafił zajmować się z Zuzią, śmiać się z nią. Szkoda, że trwało to krótką chwilę, a potem przychodził wielki dół, z którego nie sposób było go wyciągnąć.
   Codzienność przyjmującego ograniczyła się do chodzenia na rehabilitację, a w domu do siedzenia przed telewizorem. Stał się nieczuły na wszystko. Jedynie dziecko wyzwalało w nim jakieś ciepłe emocje. Czasami zazdrościłam dziewczynce, że Wojtek potrafi ja przytulić, że potrafi być dla niej czuły.
   Z czasem było coraz gorzej. Niby przyjmujący nie za wiele mógł z tą nogą zrobić, aczkolwiek to nie przeszkadzało mu, żeby wracać o wiele później, nieraz po prostu wychodzić bez słowa. Ja zostawałam wtedy w domu. Sama. Zamartwiając się o niego w każdej sekundzie, zastanawiałam się jak mu pomóc. Jednak trudno było zrobić coś dla kogoś, kto nie chciał, a wręcz odrzucał twoją pomoc. Jedno jego wyjście pokazało jak bardzo jest z nim źle. Tym razem czekałam całą noc, aż raczy pojawić się w domu. I kiedy ten moment w końcu nastąpił...Nie wiem jakim cudem dotachał się do mieszkania na tych kulach pijany.
- Co ty ze sobą robisz?- spytałam z niedowierzaniem.
- Daj mi spokój- rzucił i runął na kanapę. Osunęłam się na ziemię, opierając się o ścianę. Wszystko się waliło, a ja nie potrafiłam tego zatrzymać. Robiłam co mogłam, a nawet więcej byleby tą katastrofę zatrzymać. Ale ona nadciągała. Czułam, że stanie się coś złego. Podciągnęłam kolana pod brodę i pozwoliłam łzą płynąć po policzkach. Nie mogłam znieść jego widoku, gdy wyglądał tak żałośnie.
- Gdzie byłeś?
- W barze. Nie dramatyzuj- jęknął, patrząc na moje łzy.
Po raz pierwszy był taki nieczuły. Po chwili zasnął, a ja wpatrywałam się w niego, zastanawiając się jak mu pomóc. Nie spałam całą noc, szukając rozwiązania problemu. Po kilku godzinach podniosłam się z zimnej posadzki i poszłam zaparzyć sobie kawy. Zrobiłam śniadanie Zuzi i chcąc nie chcąc siatkarzowi również. Kiedy się obudził, nie usłyszałam od niego żadnych przeprosin. Traktował mnie jak powietrze. Nie pamiętałam by był aż taki chłodny. Żołądek podszedł mi do gardła. Z trzaskiem odłożyłem kubek i pobiegłam do toalety. Zwróciłam kilka łyków porannej kofeiny. Ostatnio z nerwów non stop wymiotowałam.
- Miśka?- usłyszałam nad sobą.- Wszystko w porządku?- zatliła się we mnie na nowo nadzieja.
- Tak, to nic-  myślałam, że pozna się na moim kłamstwie jak zawsze, ale nie tym razem. Po prostu odszedł, a wraz z nim nadzieja, którą ze sobą przyprowadził.
   Po pewnym czasie zauważyłam, że Ferens zaczyna w nocy wychodzić na balkon. Sądziłam, że to przez kolano, które często go bolało. Czasami wstawał na długo przede mną i również się tam udawał. Kiedy kolejny raz się tak zdarzyło, postanowiłam na spokojnie jeszcze raz z nim porozmawiać. Wzięłam głęboki wdech i wstałam z łóżka. Założyłam bluzę i podeszłam do drzwi. Zamarłam. Ferens trzymał w ręku papierosa i raz po raz zaciągał się dymem, wpatrując w okolicę. Jeszcze nigdy nie byłam na niego tak wściekła. Wpadłam jak torpeda na taras i wyrwałam mu z ręki tą śmiercionośną rzecz.
- Dosyć tego! Gdzie masz resztę?!
- Kobieto, uspokój się. Jestem dorosły.
- Gówno, kurwa, a nie dorosły!- wrzasnęłam, że chyba całe osiedle słyszało. Zaczęłam przeszukiwać siatkarza, nie zwracając uwagi na jego protesty. W końcu udało mi się wyszarpać od niego paczkę fajek.
- Oddaj to, bo...
- Bo co?- nie dałam mu skończyć.- Złapiesz mnie?  Nie wydaje mi się. Nie będę patrzeć spokojnie na to jak się staczasz- warknęłam i wróciłam do mieszkania. Pokuśtykał za mną od razu.
- Umiem o sobie decydować! Co ty możesz o tym wiedzieć! Nie nadaje się w tej chwili do niczego więc co za różnica co robię?
- Co za różnica?!- doskonale wiedział jak mi podnieść ciśnienie. Zaczęłam tak ciężko dyszeć, że nie było możliwości, abym się uspokoiła.- Czy ty musisz myśleć tylko o sobie?! Wiem, że się zawiodłeś! Wiem, że ten sezon miał wyglądać inaczej! Wiem, że kontuzja może się odnowić! Ja to kurwa wiem! Ale to nie usprawiedliwia cię, żeby tylko siedzieć przed telewizorem i nie robić kompletnie nic! Pomyślałeś jak my się musimy z Zuzią czuć?!- nie panowałam nad sobą. Łzy pojawiły się w oczach. Kiedyś musiałam pęknąć.- Potrzebujemy cię! Nie twojej gry! Nie twoich pieniędzy! Co mnie one obchodzą?! Potrzebujemy ciebie! Ciebie! Żebyś z nami był duchem, a nie tylko ciałem!- poczułam silny skurcz w podbrzuszu.- Zachowujesz się jak największy egoista świata!- chwyciłam się za brzuch, głośno oddychając.
- Co ci mam powiedzieć?!- odwrócił się w stronę okna, nie chcąc na mnie patrzeć.- Nie umiem sobie z tym poradzić!- oznajmił. Krzyczał coś do mnie, ale nie umiałam skupić się na jego słowach. Poczułam ciepło na wewnętrznej stronie ud. Popatrzyłam w dół i zobaczyłam krew.
- Wojtek...- starałam się mu przerwać, ale nie zwrócił na mnie uwagi.- Wojtek- pisnęłam głośniej przerażona.
- Co?- odwrócił się i spojrzał na mnie. Gdy napotkał mój spanikowany wzrok, otrząsnął się.- Misia co się dzieje?
- Krew- wyszeptałam, a on spojrzał na kałużę, która zaczęła się tworzyć.
- Trzeba dzwonić po karetkę!- rzucił się do telefonu. W tamtej chwili, straciłam równowagę, ale zdążył mnie złapać. Delikatnie położył mnie na podłodze, tak aby moja głowa spoczywała na jego kolanach.- Kochanie, wytrzymaj- pocałował mnie w czubek głowy.- Zaraz przyjedzie pomoc. Misia- poklepał mnie delikatnie po policzku.- Miśka! Mów do mnie! Kochanie, proszę!
Nie miałam siły. Zamknęłam oczy i nie potrafiłam ich już otworzyć. Słyszałam jeszcze przez chwilę jego głos, ale potem wszystko się urwało.

Nie mam pojęcia ile czasu minęło zanim odzyskałam przytomność. Rozejrzałam się po sali. Na krześle siedział Wojtek. Niemal od razu znalazł się przy mnie.
- Miśka, obudziłaś się- powiedział z ulgą.- Ja przepraszam to wszystko moja wina- pierwszy raz w życiu widziałam w jego oczach łzy.
- Tak mi słabo- wyszeptałam.
- Dobrze, że się pani obudziła- usłyszałam inny głos. Powoli przekręciłam głowę i ujrzałam lekarza.
- Co się stało?
- Pani ciąża jest zagrożona.
- Jestem w ciąży?- wykrztusiłam spanikowana. To nie mogła być prawda.
- Tak, ale pani stan jest bardzo ciężki. Nie wiemy, czy uda się uratować dziecko, gdyż.... Wtedy możemy stracić panią.
- Ratujcie ją!- zażądał Ferens.
- Może zostawię państwa samych.
- Jeśli będzie trzeba wybierać, wybierz dziecko...- poprosiłam. Nie mogłabym żyć z myślą, że przeżyłabym kosztem niego, nawet jeśli dowiedziałam się od nim przed sekundą.
- Nie, nie, nie! Nie!
- Wojtek, dacie sobie radę- przekonywałam go słabym głosem.
- Nie! Miśka, nie! Ja bez ciebie nie dam rady! Słyszysz?- autentycznie płakał.- Bez ciebie nic nie ma sensu.- trzymał mnie mocno za rękę.
- Wojtek taka jest moja decyzja... Obiecaj, że jeśli mnie zabranie- głos ugrzęzł mi w gardle.-... to zajmiesz się naszymi dziećmi. Wiem, że może Zuzia nie jest do końca twoja, ale obiecaj, że się nią zajmiesz- wykrztusiłam z siebie ledwo.
- Obiecuje- przysiągł.- Proszę, nie zostawiaj nas! Przepraszam, to przeze mnie... Gdybym wziął się w garść... Jezu, co ja narobiłem? Miśka, kocham cię nad życie, nie zostawiaj mnie- położył głowę na moim brzuchu.
- Kocham was- zdążyłam wyznać, a potem ponownie zaczęłam odpływać w krainę wiecznej ciemności.
- Miśka! Misia, nie odchodź!!!- usłyszałam przeraźliwy krzyk. A potem nie było już nic.
-------------------------------------------------
No cóż.... Prawdopodobnie za tydzień epilog....
Przepraszam za błędy i lekkie spóźnienie

Rozdział 30

   Bydgoszcz była dla nas dobrym miejscem. Wojtek był uznawany za jednego z podstawowych zawodników. Cieszyłam się, że tak dobrze mu idzie. Dla Łuczniczki sezon zapowiadał się znakomicie. Drużyna sprawiała wrażenie silnej i mogącej walczyć o najwyższe cele. Miałam nadzieję, że to jest wreszcie miejsce dla Ferensa.
Co do Zuzi to.... Cóż, odmieniała jak mogła i kiedy mogła słowo "tata" przez wszystkie przypadki. Jeszcze chwila i bałam się, że stanę się zazdrosna. Nigdy nie sądziłam, że spotka mnie coś takiego. Ogrom tego uczucia momentami mnie paraliżował. Niejednokrotnie przyłapywałam się na tym, że szukam przyjmującego wzrokiem, by tylko sprawdzić, czy aby na pewno jest.
- Wojtek biorę Zuzię i idę na zakupy- poinformowałam go. Dziecko bardzo szybko wyrastało z ubrań, dlatego co chwilę trzeba było się zaopatrywać w nowe.
- Idziemy siame?- spytała zawiedziona. Nie chciałam brać Ferensa, wiedziałam jak nienawidzi łazić po centrum handlowym, a nawet w supermarkecie zakupy chciał robić jak najszybciej byleby opuścić sklep.
- Słoneczko, nie marudź- poprosiłam. Ale gdzież ona by się posłuchała.
- Plosie- popatrzyła na mnie. Ja pozostałam nieugięta i ona miała tą świadomość.- Tato...- pożaliła się i podbiegła do niego.- Choć ź nami- wlepiła w niego swoje błagalne spojrzenie. Nie miał wyjścia. Uśmiechnął się i zaczął zbierać do wyjścia. Takie to małe, 4-letnie, a już wiedziało jak owinąć sobie faceta wokół palca. Od dzieci to się można jednak wiele nauczyć.
Nie powiem, że zakupy z dziewczynką były szybkie. Nie raz i ja traciłam cierpliwość, dlatego doceniam to, że Ferens tak dobrze to znosił.
- Mamo, a pójdziemy do śklepu ź ziabawkami?- spytała po półtorej godziny spędzonej w galerii.
- Zuzia, nie zdziwiaj już. Wracamy do domku.
- Tato...- przyjęła inną strategię.
- Zuźka!- ostrzegłam ją.- Nie znaczy nie.
- Ale ja plosie.
- Idziemy jeszcze tylko do piekarni, a potem wracamy.
- Tatusiu, ja chciem tylko papatrzieć- przytuliła się do niego. Pokręciłam głową, bo wiedziałam jaka będzie odpowiedzieć.
- Zajdę z nią szybko jak będziesz kupować chleb- oznajmił. Westchnęłam głośno i podniosłam ręce w geście kapitulacji.
- Tak!- ucieszyła się. Chwyciła siatkarza za ręce i ciągnęła go do dziecięcego raju. Pokręciłam głową, wiedząc, że na patrzeniu się nie skończy i poszłam do piekarni. Wychodząc z niej, szukała w torebce telefonu i nie patrzyłam jak idę, przez co wpadłam na kogoś. Do moich uszu dotarł odgłos, upadających reklamówek.
- Przepraszam bardzo- rzuciłam od razu skruszona i schyliłam się, by pomóc kobiecie pozbierać zakupy.
- Nic się nie st...- urwała bo w tym momencie nasze oczy się spotkały. Zamarłam. Miałam wrażenie, że przestałam oddychać. Sama nie wiem, czy serce biło za szybko, a może nie biło w ogóle. Ona również nie wiedziała jak się zachować. Patrzyła na mnie z niedowierzaniem. W jej spojrzeniu mogłam wyczytać tylko zmieszanie.
- Mamusiu, a tata kupił mi misia!- na ziemie sprowadził mnie głos Zuzi.- Plosie, to pani?- podała jej reklamówkę, ledwo ją unosząc.
- Tak, dziękuje- wzięła od dziecka siatkę, przypatrując się jej.
- Czy to...?
- Tak, moja córka. Co? Zaskoczona? Jak widzisz świetnie poradziłam sobie bez was- rzuciłam wściekle.
- Ale...
- Co, ale? Myślałaś, że skończę na ulicy? Że jej dobrze nie wychowam?
- Musimy na spokojnie porozmawiać...
- Nie!- przerwałam jej, łamiącym się głosem.- Czas na rozmowę był  ponad 4 lata temu. Teraz ja was nie potrzebuje. Zapomnijcie, że istnieje. Tak jak ja o was zapomniałam. Żegnam, panią- uśmiechnęłam się sarkastycznie i wzięłam Zuzię na ręce, szybkim krokiem, udając się na parking. Ferens dogonił mnie i wyrwał dziecko z rąk.
- Uspokój się i daj i te reklamówki. Wiesz, że nie wolno ci dźwigać- upomniał mnie. Oddałam mu zakupy, walcząc ze sobą, żeby się nie rozpłakać. Oparłam się o samochód, robiąc kilka głębokich wdechów. Przyjmujący w tym czasie zapiął dziewczynkę w foteliku, a następnie podszedł do mnie.
- Kto to był?
- Moja matka- wykrztusiłam. Bez słowa mnie do siebie przytulił. I tego mi tak naprawdę było trzeba.  Postaliśmy tak chwilę w ciszy. Nie potrzebne były żadne słowa.
- Jedźmy do domu- poprosiłam. Postanowiłam nie płakać przez nich. Miałam swoje życie. I nie chciałam pozwolić, by ktoś mi je swoją obecnością zepsuł.
W mieszkaniu z uśmiechem przypatrywałam się szczęśliwej Zuzi. Wszystko zrobiłam jak należy. To oni kilka lat temu popełnili błąd. Ich strata, że nie mają przy sobie tak wspaniałej wnuczki.
- Wiesz, że mama cię tak bardzo kocha?- pocałowałam ją w główkę.
- Wiem mamusiu, ja cie teź- przytuliła mnie i wróciła do swojego rysowania. Z całą pewnością nie potrzebowałam do szczęścia niczego i nikogo innego.

   Zaczął się sezon. Wojtek był w świetnej dyspozycji. Wszyscy byli napełnieni optymizmem. Szczególnie, że tak jak było przewidziane, był jednym z podstawowych zawodników. Pękałam z dumy, widząc efekty jego ciężkiej pracy. Takiej determinacji nie spotyka się u każdego.
Nadszedł dzień meczu z Olsztynem, który miał być transmitowany w telewizji. Punktualnie włączyłyśmy z Zuzią polsat sport. Jak dla mnie Ferens był najlepszy, choć pewnie nie byłam zbyt obiektywna. Niestety. Przyjmujący po jednym z ataków niefortunnie wylądował. Upadł na parkiet i nie wstawał. Podniosłam się w jednej sekundzie z kanapy.
- Mamusiu, dlaciego tata leżi?- spytało dziecko.
- Spokojnie na pewno zaraz się podniesie- powiedziałam uspokajająco, modląc się w duchu, żeby tak się stało. Błagałam go w myślach, żeby wstał, ale tak się nie zdarzyło. Wokół niego z każdą sekundą przybywało zawodników i fizjoterapeutów. Sekundy zmieniły się w minuty, a ja słuchając komentatorów wpadałam w coraz większą panikę. Doszło do tego, że znieśli go na noszach. Wiedziałam, że to nie wróży niczego dobrego. Mimo jego starań, by pokazać kibiicom, że tak naprawdę to nic, widziałam jak zaciska szczęki. Potem oglądałam tylko mecz, z nadzieją, że powiedzą nieco więcej o jego stanie. Próbowałam się do siatkarza dodzwonić, jednak bezskutecznie. Mijały kolejne godziny, a od Wojtka nie było znaku życia. Położyłam dziecko spać, zapewniając, że Ferensowi nic nie będzie. Sama siedziałam przy telefonie do późna w nocy, ale na nic się to nie zdało. Chłopak nie zamierzał się odezwać.
Następnego dnia, ponownie próbowałam się skontaktować z przyjmującym, ale jego telefon konsekwentnie milczał. W końcu raczył zadzwonić.
- Nareszcie!- powiedziałam z ulgą.- Jak się czujesz? Co mówili lekarze?
- Pół roku- powiedział bez cienia emocji w głosie, co tylko wskazywało na to, jak bardzo go to dotknęło. Zacisnęłam mocno powieki. Nie mogłam mu powiedzieć, że to nic takiego. Oboje wiedzieliśmy, że miał marne szanse, by w tym sezonie, który jak na złość dopiero się zaczął, pojawić się na parkietach Plus Ligi.
- Poradzimy sobie- próbowałam dodać mu otuchy.- Postaraj się tym tak nie zamartwiać- poprosiłam.
- Kończę, będę wieczorem- oznajmił i się rozłączył. Ta kontuzja dotknęła go aż za bardzo. Dzień dłużył się niemiłosiernie. Chodziłam z okna do okna, czekając na przyjazd siatkarza. W końcu zobaczyłam jak razem z kolegą z drużyny wchodzi do bloku o kulach.
- Dzięki, stary- zwrócił się do drugiego siatkarza, kiedy ten zostawił u nas w mieszkaniu jego torby.
- Spoko, jakby co to dzwoń- powiedział i po chwili go nie było.
- Wojtek- rzuciłam mu ręce na szyję i przytuliłam go mocno.- Tak mi przykro.
- Mi też- oznajmił zrezygnowany.
- Jesteś głodny?
- Nie, chciałbym się położyć- wyminął mnie i pokuśtykał w stronę sypialni. Zuzia wyszła cichutko z pokoju i podreptała za nim.
- Baldzio boli?- spytała nieśmiało.
- Nie boli- starał się przybrać nieco weselszy ton.
Wiedziałam, że będzie ciężko. Ale nie sądziłam nigdy, że to kolano, zmieni Ferensa nie do poznania. Jednak niestety tak się stało... Wszystko zaczęło się walić.

---------------------------
Mówicie mi, żebym nie psuła, ale no ja tak nie umiem :P Następny rozdział dlatego kto zgadnie, jak konkretnie zmieni się przez kontuzję Wojtek :)
Coś czuję, że ta historia dobiega końca:(
Do soboty <3

Rozdział 29

   Czas spędzany w Bielsku-Białej dobiegał końca. Choć było to przykre nie miałam tu niczego z czym musiałabym się żegnać. Jedyni przyjaciele wyjechali, pracy nie zmieniałam. Mimo, że miasto były naprawdę piękne, to nie zostawiałam tutaj nic za czym mogłabym tęsknić. Przed poznaniem Wojtka wiązało się ono tylko z ciężką pracą, kłopotami i nieustannym zamartwianiem się. Był to prawdziwy obóz przetrwania, przez który jakoś udało mi się przebrnąć. To tutaj się wszystko zaczęło, ale trzeba było ruszyć dalej, zostawiając za sobą całe negatywne wydarzenia.
- Wróciłem!- usłyszałam Wojtka. Tradycyjnie, Zuzia pobiegła rzucić się w jego ramiona, co weszło jej w nawyk.
- Obiad zaraz będzie gotowy- oznajmiłam. Po chwili zjawił się w kuchni i objął mnie w pasie od tyłu.
- Muszę ci coś powiedzieć- poinformował mnie i pocałował lekko w szyję. Odwróciłam się do niego odrobinę zaniepokojona. Podał mi kartkę papieru, uważnie mi się przyglądając. Zerknęłam na ową rzecz, i dostrzegłam wielki nagłówek "POWOŁANIE DO REPREZENTACJI".
- To wspaniale! Gratuluję!- pocałowałam go w usta i z uśmiechem przytuliłam.
- Cieszysz się?
- No jasne! Nawet nie masz pojęcie jak! Jestem z ciebie dumna- przyznałam szczerze i ponownie złączyłam nasze usta.
- Fuuuuuj!- usłyszałam gdzieś z dołu. Oderwałam się od siatkarza, nie mogąc przestać się cieszyć. Jednak jak pomyślałam, że trzeba o wszystkim powiadomić Małą, to spoważniałam. Posłałam Ferensowi znaczące spojrzenie, które natychmiast wyłapał. Żadne z nas nie odważyło się poruszyć tego tematu. Wiedziałam, że reakcją dziewczynki będzie jeden wielki ryk i histeria.

   W końcu nadszedł ten dzień, w którym pakowaliśmy ostatnie kartony. Nie sądziłam, że ta chwila będzie taka ekscytująca. Jednak w głębi duszy przeczuwałam, że przyjdzie nam się zmierzyć z kolejną przeszkodą. Odrzucałam ten lęk na wszystkie możliwie sposoby, tłumacząc sobie go jako obawę przed nowym miejscem. Jak się okazało nie powinnam była go ignorować. Intuicja mnie nie zawodziła. Nie w kwestiach, które wróżyły źle na przyszłość. Nigdy.
Czekałyśmy z Zuzią przy zapakowanym po brzegi samochodzie na przyjmującego, który zdawał właścicielowi mieszkanie. W dalszym ciągu nie poruszyliśmy z nią tematu wyjazdu Wojtka, który miał być lada dzień. Im dłużej to odwlekaliśmy tym gorzej, ale kiedy patrzyłam na jej uśmiechniętą twarzyczkę, nie mogłam się przemóc.
- Dobra, zatem w drogę!- Ferens wsiadł do samochodu i odjechaliśmy, zostawiając za sobą mieszkanie, Bielsko, Łukasza, Michała i Kingę. Przynajmniej tak mi się wydawało.
Droga była bardzo długa i męcząca. Dałam radę zasnąć na jakieś 2 godziny, ale tylko tyle z ponad 10 godzinnej podróży. Zuzia jak to dziecko przespała prawie całą drogę. Oczywiście nie obyło się bez zgubienia w samym centrum Bydgoszczy, ale w końcu trafiliśmy pod właściwy adres.
- Boże, nareszcie!- przyznałam z ulgą, gdy przyjmujący zaparkował auto i wyłączył silnik.
Weszliśmy na górę i po przekroczeniu samego progu poczułam się jak w domu.

- Wojtek, trzeba jej powiedzieć...- zarządziłam, kilka dni później. Ferens za niecały tydzień miał się pojawić na zgrupowaniu. Nie mogliśmy tego już bardziej przełożyć. Zrezygnowany pokiwał twierdząco głową.- Zuzia, chodź na moment- zawołałam dziecko. Przyszła natychmiast i ulokowała się siatkarzowi na kolanach.
- Tylko obiecaj mi, że nie będziesz płakać dobrze?- poprosił dziewczynkę.
- Źgoda- powiedziała obojętnie.
- Za niedługo będę musiał wyjechać na troszkę... Ale obiecuję szybko wrócić!- zastrzegł, ale to nic nie dało. Zuzi mimowolnie pociekły łzy po policzkach.
- Dlaciego?- spytała, pociągając nosem.
- Skarbie, muszę jechać do pracy. Ale naprawdę to nie będzie długo.
Nie odpowiedziała, jednak jej utrata humoru mówiła sama za siebie. Wtuliła się w Wojtka i nic nie powiedziała. Zawsze mogło być gorzej...
I było... Reakcja na wieść o wyjeździe była niczym w porównaniu z pożegnaniem. Choćby jej Wojtek obiecał gwiazdkę z nieba to i tak najbardziej pragnęłaby, żeby został. Jego wyjście z domu poprzedzał jeden wielki szloch, strach i lament.
- Obieciujeś, zie zia niedługo  wlóciś?- spytała po raz setny.
- Obiecuje!- pocałował ją w czółko i przytulił. Rozumiałam dziecko, też mi się chciało płakać.- A ty też będziesz za mną tęsknić?- spytał z lekkim uśmiechem.
- Wiesz, że tak- odpowiedziałam, ale słowa ledwo przeszły mi przez gardło. Złączył nasze usta w ostatnim pocałunku i wyszedł. Zostałyśmy same. Znowu.

   Codzienność bez obecności Ferensa, nie była już taka kolorowa. Nie sądziłam, że można za kimś, aż tak bardzo tęsknić. Sam siatkarz nie dał rady odwiedzić Bydgoszczy przed samym wyjazdem do Baku, nad czym obie ubolewałyśmy. Same też nie mogłyśmy do niego pojechać, gdyż lekarz długie podróże zlecił mi jako ostateczną konieczność. Dlatego zostały nam tylko telefony i wieczorne rozmowy na skypie. 
Zuzia zaczęła chodzić do nowego przedszkola i nie miała problemów z adaptacją. Nie mogłyśmy się doczekać, kiedy będziemy mogły obejrzeć uroczyste rozpoczęcie Igrzysk. Czekałyśmy aż w końcu wyjdzie Polska i liczyłyśmy, że uda nam się zobaczyć Wojtka. Ale niestety... Jak to miał w zwyczaju, udało mu się uniknąć kamery, która uchwyciła inną postać... Kingę... Krew zawrzała w moich żyłach. Jakim cudem była tam razem z nimi? Dlaczego nic mi o tym nie powiedział? Tysiące myśli szalało w mojej głowie. Mnóstwo pytań, oskarżeń i zarzutów. Czekałam tylko na telefon od Ferensa, by wyrzucić z siebie całą wściekłość.
- No, hej. Oglądałyście?- zapytał wesolutki jak gdyby nigdy nic. Zacisnęłam ręce w pięści, próbując się chociaż trochę uspokoić.
- Możesz mi wyjaśnić, co u licha z wami robi tam ta zdzira?- wyrzuciłam z siebie, a w telefonie zapadła głucha cisza. Wiedział, że narozrabiał.
- Widziałaś?
- Owszem!- prychnęłam.
- Miśka, po prostu nie chciałem cię martwić. Nic to nie zmieni, a tylko będziesz siedzieć tam i myśleć, a na serio nie ma o czym.
- Jak tylko cię tknie to przyjadę i osobiście powyrywam jej z głowy te kudły!- zagroziłam, ale efekt był odwrotny od zamierzonego- Wojtek się zaśmiał.
- Spokojnie zazdrośnico, trzymam ją od siebie z dala.
- Ja mam nadzieję- mimowolnie uniosłam kąciki ust do góry. Lepiej, żeby wiedział, że takie numery już nie ze mną.

   Polacy zakończyli Igrzyska na czwartym, najgorszym miejscu. Zuzia nie mogła doczekać się powrotu Wojtka. Zbliżały się jej urodziny, które jak na ironię miała w dzień ojca. Zawsze był to dla niej smutny dzień, ponieważ w przedszkolu co roku obchodzono to święto, co tylko  Małej przypominało, że ona taty nie posiada. Tym razem nie było inaczej i odprowadzając ją do placówki, było mi jej szkoda. Jednak nie mogłam jej wziąć ze sobą na rehabilitację. Planowałam pojawić się, gdy cała "impreza" się zacznie, by dodać dziecku otuchy. Będąc już w mieszkaniu, miałam mnóstwo czasu, zatem postanowiłam zdrzemnąć się na godzinę.
Nie miałam problemu z zaśnięciem. Po pewnym czasie coś zaczynało mnie przywracać do rzeczywistości. Poczułam pocałunek w czubek głowy, w policzek, a potem usta. Uniosłam lekko powieki i zobaczyłam uśmiechniętą twarz przyjmującego. Zamknęłam ponownie oczy, gdyż fakt jego obecności do mnie nie dotarł. Uświadamiając sobie, kto jest obok, rozbudziłam się i rzuciłam owemu osobnikowi na szyję.
- Wojtek!- ucieszyłam się i zaczęłam go całować.- O mój, Boże! Jesteś tutaj!- nie posiadałam się ze szczęścia.- Przecież miałeś by jutro?
- Ubłagałem trenera o to, żebym mógł wrócić wcześniej. Cieszysz się?
- Głupie pytanie- skwitowałam, nie odrywając się od niego.- Nie mogę uwierzyć, że tutaj jesteś- przyznałam.- Zaraz  muszę być w przedszkolu.
- Między innymi dlatego przebłagałem Kowala o dzień wcześniejszy. Nie mogłem znieść, że się tak martwisz i że Mała się tak smuci- przyznał, a moją duszę zalała fala wzruszenia. Po moim policzku pociekła pojedyncza łza.
- Pójdziesz tam ze mną?
- No, jasne! Z resztą zaraz trzeba się zbierać.
Uszczęśliwiona obecnością siatkarza, a także jego gestem, przygotowałam się do wyjścia. Nawet nie potrafiłam sobie wyobrazić jak wspaniale poczuje się dziewczynka. Weszliśmy do budynku, kierując się do sali gimnastycznej. Jedyne wolne miejsca były gdzieś z tyłu. Serce się krajało, kiedy widziałam załamaną 3-latkę. Była cały czas wpatrywała się w podłogę, nawet śpiewając z innymi dziećmi, więc nie było szans, żeby mogła nas zauważyć. Kiedy przedstawienie dobiegło końca, nauczycielka podziękowała dzieciom za występ, a rodzicom- szczególnie ojcom- za przybycie.
- Dzieci, a teraz proszę, możecie iść do swoich tatusiów i dać im prezenty, które dla nich przygotowaliście.- Zuzia podniosła główkę, szukając mnie wzrokiem. Jednak, kiedy dostrzegła Wojtka oczy jej się zaszkliły. W końcu się uśmiechnęła i przedzierając się przez tłum popędziła wprost do Ferensa. Oplotła mocno rękoma jego szyję i nie chciała ani na moment się oderwać.
- No, cześć- przywitał się ze śmiechem. Oderwała się od niego nieco zawstydzona i nie patrząc mu w oczy, dała mu kartkę zrobioną przez siebie- To dla mnie?- spytał, a ona potwierdziła kiwnięciem głowy.- Dziękuje, bardzo ładna. A ja słyszałem, że masz dzisiaj urodziny? Pojedziemy potem po prezent dla ciebie, hm?
- Naplawde?- odezwała się nieśmiało.- A cio to będzie?
- Zobaczysz sama- powiedział i pocałował ją w czubek głowy.
Gdy wyszliśmy z przedszkola całą trójką, Zuzia miała fantastyczny humor. Oczywiście od przyjmującego oderwać jej nie było można. Sama byłam ciekawa co za niespodziankę przyszykował dla niej siatkarz. Kiedy stanęliśmy przed sklepem ze sprzętem sportowym byłam zdezorientowana.
- Pamiętasz jak powiedziałaś, że chciałabyś mieć rower?
- Pamiętam- potwierdziła dziewczynka, kiedy wchodziliśmy do sklepu.
- Więc teraz możesz sobie wybrać jaki tylko chcesz- oznajmił Wojtek i postawił dziecko na ziemi. Popatrzyła na niego wielkimi, wdzięcznymi oczami i zaczęła oglądać każdy po kolei. Stanęło na małym niebieskim rowerze, oczywiście z bocznymi kółkami.
- Chcesz ten?- upewnił się Ferens.
- Tak, ten- powiedziała z uśmiechem.
- No dobrze, to poprosimy ten- zwrócił się do sprzedawcy.
- Tata cię musi bardzo kochać, co?- ekspedient zwrócił się do dziewczynki, która oczywiście musiała ponownie znaleźć się  w ramionach przyjmującego. Między naszą trójką, zapadła głęboka, niezręczna cisza. Zuzia posmutniała, ja miałam wrażenie, że serce, przestało mi bić, a Ferensa zatkało. W końcu jednak to on zareagował pierwszy. Przytulił mocniej małą blondyneczkę, popatrzył mi w oczy, jakby obawiając się mojej reakcji, wypowiedział zdanie, którego nie zapomnę do końca życia.
- Tak, tata kocha ją bardzo mocno.

----------------------------------
Bajka! xd Także za niedługo trochę tu namieszam xd
Do soboty <3

Rozdział 28

   I stało się. Zakończenie sezonu niezbyt udanego dla Bbts-u. Chłopaki nie mieli zbyt wyśmienitych humorów, ale cóż taki bywa sport. Cieszyłam się, że w naszym domu wszystko się układa. Oczywiście czasem nawinął się jeszcze Łukasz, ale nauczyliśmy się z nim sobie radzić, a Kingę ignorować. Nie mogła przełknąć porażki. Widziałam ten ból po jej osobistej porażce, gdy siedziałam na meczach. Czułam te spojrzenia, którymi mnie lustrowała z góry na dół. Ferens tak jak obiecał urwał z nią kontakt na tyle ile pozwoliły mu treningi. Niestety klub nie przedłużył z nim kontraktu i bałam się o naszą przyszłość.
- Zastanawiam się nad poważnie nad propozycją z Bydgoszczy- zaczął Wojtek tą trudną rozmowę pewnego dnia. Pokiwałam lekko głową, nie wiedząc za bardzo, co mu odpowiedzieć.- Nic nie powiesz?- zapytał cicho.
- To twoja decyzja- stwierdziłam sucho.
- Nie tylko moja- ujął delikatnie moją rękę.- Chcę wiedzieć co o tym myślisz.
- Myślę, że to strasznie daleko...
- Przecież to chyba jasne, że jeśli gdzieś pojadę to tylko z wami- oznajmił
- Mam to wszystko tak zostawić?
Nie odpowiedział. Wyszedł. Zacisnęłam mocno powieki. Wzięłam głęboki oddech i wstałam po telefon. Modliłam się, żeby Ania odebrała.
- Cóż to się stało?- zaśmiała się.
- Mam problem- przyznałam skruszona.
- Słucham uważnie- odpowiedziała z powagą.
- Wojtek zmienia klub. Nie wiem co robić- ton mojego głosu był nieco płaczliwy.
- Nie chcesz jechać z nim?
- Mam tak po prostu to wszystko zostawić, rzucić i jechać?
- Co zostawić? Przedszkole dla Zuzi zawsze się znajdzie, a felietony piszesz z domu więc co za różnica w jakim mieście? Co cię trzyma w Bielsku?
- Nie wiem, jakoś ta decyzja wydaje się zbyt trudna- pokręciłam głową.
- To jest banalnie proste. Kochasz go, a on ciebie. Mieszkacie razem więc...?- westchnęłam na jej słowa.
- Muszę to wszystko jakoś sama poukładać. Ale dziękuję, że mnie wysłuchałaś.
- Dzwoń zawsze. Trzymaj się tam!
   Dlaczego to wydawało się takie trudne? Ania miała rację. Przecież najtrudniejszym wyborem powinno być zamieszkanie razem, a my radziliśmy sobie całkiem nieźle jak na mój gust. Więc co mnie powstrzymywało? Przed czym tak się bałam?

   Niezależnie od decyzji musieliśmy iść na pożegnalne przyjęcie w klubie. Czułam jak temat wyjazdu nam ciąży. Jednak żadne nie poruszało drażniącej kwestii. Myślę, że siatkarz czekał na mój ruch, a ja bałam się wykonać kolejny krok.
Żołądek podszedł mi do gardła, kiedy w sali zobaczyłam odstrzeloną na seks bombę Kingę, a także rozmawiającego z nią Michała. Przyglądała się nam z zagadkowym wyrazem twarzy.
- Zaś ona...- pożaliłam się tak, aby tylko przyjmujący usłyszał.
- Zignoruj ją- poprosił cicho i pocałował mnie w policzek. Miał w 100% rację. Nie mogłam wciąż na nowo przejmować się tymi samymi twarzami. Nie mogłam zmienić ich podejścia do mnie, ale swoje nastawienie do nich już tak.
Zabawa rozkręciła się na dobre. Było dużo śmiechu, dużo tańca, dużo rozmów. W pewnym momencie straciłam Wojtka z oczu i to był pretekst masażystki do zaatakowania mojej osoby.
- Hej- przywitała się.
- Cześć- rzuciłam na odczepne.
- Mam nadzieję, że się nie gniewasz za ten ostatni całus? To nic nie znaczyło- przekonywała.
- Daruj sobie- prychnęłam.- Dla Wojtka rzeczywiście to nic nie znaczyło, ale umówmy się... Chciałaś mi go zabrać. Gdybyś miała taką możliwość dalej byś to próbowała robić więc wybacz, ale nie potrzebuję fałszywych przeprosin.
- No cóż, niestety się nie powiodło- przewróciła oczami, w ogóle nie skrępowana swoimi występkami.- Ale jesteś interesująca. Jestem cholernie ciekawa, co on w tobie takiego widzi. Nie odbieraj tego za jakąś obelgę. Wojtek to facet, który może mieć praktycznie każdą. Jest przystojny, wysoki, wysportowany, odpowiedzialny i nie głupi- podkreśliła.- To zastanawiające, że ze wszystkich kobiet, które mógł mieć, wybrał właśnie ciebie. Tak jak mówiłam, idę pogodzić się z porażką- oznajmiła i po prostu odeszła. Nie do końca rozumiałam co się właśnie wydarzyło. Chciała mnie obrazić, czy skomplementować?
- Co ona od ciebie chciała?- Ferens pojawił się przy mnie błyskawicznie, a w oczach miał mord.
- Właściwie to sama nie wiem- zaśmiałam się.- Zastanawia się, czemu taki facet jak ty nie umawia się z nią, jakaś seksowną modelką, mistrzynią fitnessu, tylko z taką szarą myszką jak ja- wzruszyłam ramionami obojętnie.
- Bo ja mam najlepszy gust i za byle co się nie biorę- stwierdził pewnie.- Zbieramy się stąd- zarządził. Gdy szliśmy do samochodu postanowiłam.
- Zgadzam się- powiedziałam ni stąd ni zowąd. Posłał mi pytające spojrzenie. Przyciągnęłam go do siebie i lekko pocałowałam w usta.- Pojadę za tobą, gdzie tylko chcesz- obiecałam. Nie mogłam podjąć innej decyzji. W sekundzie porwał mnie w ramiona i zaczął namiętnie całować. I ja miałam jakiekolwiek wątpliwości?
- Nawet nie wiesz jak się cieszę!- przyznał, gdy się od siebie oderwaliśmy.

   Zmiana miejsca zamieszkania wiązała się z porozmawianiem na ten temat z Zuzią. Nie byłam pewna jak zareaguje, skoro nawet jak się tego obawiałam.
- Zuzia, chodź na chwilkę do nas- poprosiłam, spoglądając niepewnie na siatkarza siedzącego obok mnie.- Pamiętasz jak Kamil i Ania musieli się przeprowadzić, bo zmienili pracę?- spytałam, a ona pokiwała główką.- Widzisz teraz Wojtek też zmienia pracę i...- nie zdążyłam dokończyć, ponieważ dziecko spojrzało na mnie spanikowane ze łzami w oczach, a także przerażeniem, który chwytało za serce.
-  Wojtek sie wyplowadza?- wyrwała mi się i wdrapała do niego na kolana.- Ja nie chcie, żebyś jechał!- zaprotestowała i zaczęła płakać.- Nie ziośtawiaj naś!
- Ej, słonko, spokojnie- próbował do niej przemówić, ale nie dało się przedrzeć przez ten lament.
- Zuzia! Posłuchaj przez moment- chwyciłam jej twarzyczkę w swoje dłonie, zmuszając by na mnie spojrzała.- My też się wyprowadzamy.
- Jedziemy ź Wojtkiem?- spytała z nadzieją.
- Tak, jedziemy z Wojtkiem- uśmiechnęłam się lekko.
- Naplawdę?- popatrzyła na niego, szukając potwierdzenia.
- No jasne, że tak! Bez was się nigdzie nie ruszam.
- Zabierzieś naś zie siobą? Nie tak jak Kamil, plawda?
- No pewnie! Będziesz mogła nam pomagać wybrać mieszkanie, co? Weźmiemy takie, żeby tobie się podobało i żebyś miała własny pokój, jak teraz zgoda?- spytał, a ona pokiwała główką.- Nie płacz głupolu- pocałował ją w główkę.- Z kim bym jadł tort truskawkowy jakby ciebie zabrakło, co?- spytał ją, a ona się troszkę zawstydzona wtuliła w niego. Oparłam głowę o ramię siatkarza, ciesząc się tą chwilą. Jeszcze niedawno nie wiedziałabym jak nazwać naszą trójeczkę, bojąc się pochopności. Teraz wszystko oddawało jedno słowo- rodzina.

----------------------
Dzisiaj krócej i niezbyt konkretnie. Muszę przyszykować jakies mega kłopoty bo za sielankowo to to nie może tak być :P
Trzymajcie kciuki dziś za nowego kierowcę :P
Do następnej soboty <3

Rozdział 27

  Po godzinie spacerowania postanowiłam wrócić do domu i zakończyć tym samym jego oczekiwanie. Gdy tylko przekroczyłam próg mieszkania jego sylwetka wyrosła przede mną jak spod ziemi.
- Miśka, to naprawdę nie tak!-zaczął się żarliwie tłumaczyć.- To ona mnie pocałowała, odepchnąłem ją!
- Wiem- powiedziałam, krzyżując ręce, przyjmując wyzywającą pozę .
- Wiesz? Czyli jest ok?
- Okej?!- pisnęłam.- Nic nie jest kurwa okej! Mówiłam ci, że tak się skończą te wspólne kawki, pogadanki i żarciki?! Mówiłam?! Mówiłam! Ale nie! Wojciech Ferens musi zgrywać dla każdego miłosiernego samarytanina! Przez to się tak kłócimy!
- Nie wiedziałem, że się do tak skończy! Nie jesteś bez winy!
- Ja?!
- Byłem przy tobie, gdy nikogo nie było! Broniłem cię! A zarzucałaś mi, że szkodzę wam! No coś tu jest chyba nie halo, nie?!- ta bójka. Zabolały go moje słowa. Wiedziałam o tym, ale  nie sądziłam, że aż tak.
- Żałuję tych słów, okej?! Byłam zła i zdesperowana! Chciałam móc je cofnąć, żeby nie przestało ci na nas zależeć, ale nie da się, jasne?!
- Przestało na was zależeć?! O czym ty mówisz?!
- O tym, że nie czuję już żebyś mnie kochał...- powiedziałam w końcu to co ciążyło mi na sercu. Był zaskoczony. Podszedł do mnie i chwycił delikatnie moją twarz w swoje dłonie.
- Co ty bredzisz? Nie ważne jakbyś się ze mną kłóciła, nigdy nie przestanę was kochać- powiedział.- Bez was wszystko inne jest nic nie warte- przyciągnęłam go bliżej siebie.
- Nie przeżyłabym ani jednego dnia bez ciebie-  przyznałam łamiącym się głosem. On był dla mnie już jak narkotyk. Po chwili jego wargi zmiażdżyły moje usta. Wpadliśmy na ścianę i jęknęłam z bólu. Wymamrotał szybkie przeprosiny. Oplotłam go nogami w pasie, chcąc być jak najbliżej. Bez trudu zaniósł mnie do sypialni, nie przerywając pocałunków. Napierał na mnie z całą gwałtownością i bezwzględnością, wpychając mnie w materac. Nie pozostawałam mu dłużna, odwzajemniając się tym samym i namiętnie chłonąc jego wargi. Jego umięśniony tors czułam nawet przez koszulkę i walczyłam sama ze sobą, by jej nie rozedrzeć.  Serce galopowało w nienaturalnie szybkim rytmie, a oddech stał się płytszy. Ostatnie tygodnie były dla nas ciężkie. Tłumiłam w sobie pożądanie, żądzę oraz pragnienie, które przez cały ten czas kumulowały się, by nieoczekiwanie wyjść na zewnątrz z niewyobrażalną mocą. Ferens przejechał ręką po całej długości mojego boku, potęgując napięcie. Przez ciało przebiegły dreszcze rozkoszy, powodując, że wygięło się ono w łuk. Bawił się ze mną i sprawiało mu to przyjemność.
- Wojtek... Ja... Cię...Błagam- powiedziałam zachrypniętym głosem z urywanym oddechem. Zaśmiał się lekko i delikatnie przygryzł moją dolną wargę. Potem nie było już miejsca na słowa. Nie liczyło się nic poza jego ustami na moich ustach, jego ciałem przy moim ciele. Nic poza przeżywaniem rozkoszy i próbą nasycenia się sobą.

   Uniosłam powieki i przed oczyma zobaczyłam uśmiechniętą twarz Wojtka. Odwzajemniłam ten miły gest, wspominając uprzednią noc. Siatkarz bawił się kosmykiem moich włosów, przyglądając mi się badawczo.
- Dzień dobry- przywitał się, całując mnie w usta bardzo delikatnie, zupełnie inaczej niż kilka godzin wcześniej.
- Taki dzień musi być dobry- przyznałam.- Głodny?
- Zależy co masz na myśli- popatrzył na mnie uwodzicielsko. Przyciągnął mnie do siebie, całując lekko w szyję.
- Nie, Wojtek! Mam łaskotki!- zaczęłam się wyrywać i śmiać jednocześnie.
- Nie uciekniesz mi!- oświadczył radośnie.
- Przestań! Proszę!
- Ale to będzie kosztować- oświadczył, zaprzestając swoich czynności. Popatrzyłam na niego pytająco, ale nic nie powiedział tylko wpił się w moje usta.
Jeszcze przez długi czas nie wyszliśmy z łóżka. Jednak gdy głód porządnie dał o sobie znać, musieliśmy zrobić wycieczkę do kuchni. Mając na sobie tylko dół od bielizny oraz koszulkę przyjmującego, byłam przez niego pożerana wzrokiem.
- Kocham Zuzię, ale cieszę się, że tą jedną noc spędziła poza domem- przyznał siatkarz, gdy jedliśmy śniadanie.- O której trzeba po nią pojechać?
- Nie trzeba. Mama Milenki ma być w pobliżu i ją podrzucić. Ale to dopiero w południe.
- Czyli jeszcze mamy trochę czasu tylko dla siebie.
- Wiesz, że musimy porozmawiać?
- Wiem- spoważniał w jednej sekundzie.- Nie wiem jak mogłaś pomyśleć, że my nie zależy- pokręcił głową.
- Wracałeś późno, cały czas tylko do tej Kingi- zaczęłam wyliczać.- Już wolałam jak się po mnie wydzierałeś niż jak traktowałeś mnie jak powietrze...
- Po prostu czułem się jak w klatce, Kinga to była tylko taka kumpela, żeby wyskoczyć na kawę, na piwo.
- Z nami było ci jak w klatce?- poczułam ukłucie w sercu.- Źle ci z nami?
- Nie! To nie tak, że mi źle, tylko po prostu...-szukał odpowiedniego słowa.- Zawsze byłem sam. Nawet jak byłem z Natalią to miałam dużo przestrzeni tylko dla siebie, żadnych zobowiązań, zero odpowiedzialności. Nie wiem jak to wytłumaczyć. Była takim odpowiednikiem starych czasów.
- Przy niej czujesz się wolny, a ze mną uwiązany- już prawie płakałam.
- Nie, oczywiście, że nie!- zaprzeczył szybko.- Zawsze bierzesz wszystko do siebie. Jest mi z tobą wspaniale, ale jesteś przewrażliwiona.
- Boję się okej?
- Że nam nie wyjdzie i oprócz nas ucierpi Zuzia/- spytał.
- Skąd wiesz?
- Boję się o to samo- wyznał cicho.
- Obiecuję się bardziej starać.
- Ja też.
- Koniec z Kingą?
- Koniec- obiecał. Po chwili uśmiechnął się tajemniczo.- Ale jak znowu mamy się tak godzić, chętnie się z tobą pokłócę- zaśmiałam się i uderzyłam go lekko w ramię.
- Nigdy więcej takich kłótni- poprosiłam, gładząc ręką delikatnie jego policzek.
- Ja się ubieram i lecę do piekarni. Została mi jeszcze jednak kobietka w tym domu do udobruchania.- Jak powiedział tak też zrobił.

  Zuzia została przyprowadzona do domu zgodnie z planem. W dalszym ciągu była obrażona na przyjmującego. A ten nie wracał i nie wracał. Koniec końców pojawił się w mieszkaniu.
- Gdzie ty tyle byłeś?
- Całe Bielsko objeździłem za tym ciastem truskawkowym- pożalił się.- Zuzia?- zawołał i poszedł do niej do pokoju. Ja jak to ja, byłam zbyt ciekawska i nasłuchiwałam co się dzieje.
- Gniewam się- oznajmiła pewnie.
- A wybaczysz mi za twoje ulubione ciasto?- spytał. Cisza oznaczała, że dziewczynka już się łamała.
- Tluskawkowe?
- Mhm- potwierdził.
- To wybacziam!- oświadczyła radośnie. Pokręciłam głową i wróciłam do felietonu. On to miał dar przekonywania.

------------------------
Dzisiaj krócej, ale namiętnie ;) Cieszcie się póki możecie bo szykuję kolejne kłopoty ;P Już niebawem :D
Do soboty <3

Rozdział 26

   Czasem słowa nie są w stanie wyrazić uczuć. Nie byłoby sposobu, który by wyraził jak źle się czułam. Gasłam z dnia na dzień, tak samo jak nasz związek. Usiłowałam coś zmienić, ale było zdecydowanie za późno. Nie widziałam żadnego sposobu, który pozwoliłoby mi pokonać przepaść między nami. Zapadałam się w sobie. Świadomość, że miałam kogoś to znał mnie na wylot, kogoś z kim mogłam porozmawiać o wszystkim była budująca. Sama myśl, że  w pewny sensie ktoś należał do mnie, a ja do niego dodawała mi skrzydeł. Gdy traciłam go z dnia na dzień to zupełnie tak jakby powoli uchodziło ze mnie życie. Nie zanosiło się na żadną poprawę. W dodatku było coraz gorzej...
- Gdzie byłeś?-spytałam, kiedy w końcu Wojtek wrócił do domu. Starałam się, aby to mojego głosu był jak najbardziej lekki i naturalny.
- Na piwie, co też nie mogłem?- warknął. Odłożyłam z trzaskiem szklankę i popatrzyłam na niego złowrogo. Wiedziałam, że zbiera mi się na płacz. Nie chciałam go brać na litość. Wstałam gwałtownie i poszłam do sypialni, zamykając za sobą drzwi. Położyłam się na łóżku, pociągając cichutko nosem. Po chwili usłyszałam jak za mną wchodzi do pokoju. Poczułam uginający się materac pod ciężarem ludzkiego ciała. Następnie jak Ferens kładzie się obok mnie i wtula głowę w moją szyję.
- Przepraszam... Nie chcę żeby tak było między nami...- powiedział skruszony. Odwróciłam się w jego stronę.
- Myślisz, że ją chcę?- spytałam lekko zachrypniętym głosem, tym razem nie przywiązując wagi do jego tonu
- Jasne, że nie!- zaprzeczył. Nie wytrzymałam, wtuliłam się w niego i pozwoliłam łzom płynąć, ponieważ pomimo ich obecności czułam się wspaniale. Tak dawno nie byliśmy ze sobą tak blisko. Chciałam się tym cieszyć jak długo tylko miałam taka możliwość, gdyż byłam pewna, że to nie koniec naszego słabszego okresu. I nie myliłam się...
Gaśliśmy z każdą sekundą. To było przerażające jakie życie jest kruche, a chwile ulotne. Nie docenia się często wspaniałych rzeczy, omyłkowo biorąc je za pewnik. Gdy ich zabraknie zaczyna walić się wszystko tak gwałtownie jak domek z kart.
Pozwoliłam "kochanej" pani masażystce zakorzenić się w naszym życiu. Nie mogłam znieść jej osoby, gdy tylko wyczuwałam jej obecność. To było chore, ale nie mogłam się pogodzić z tym, że tak świetnie dogaduje się z Wojtkiem, że spędza z nim czas każdego dnia.
- Mamusiu, gdzie Wojtek?- spytała Zuzia, która już się nie mogła doczekać na swojego ulubieńca.
- Zaraz powinien wrócić- uśmiechnęłam się do niej troszkę smutno.
- Ziawszie mi tak mówiś- poskarżyła się.
- Kotuś no co ja mogę?
- Powiedź mu cioś!- zażądała.  Gdyby to było takie proste... Dziecko musiało jeszcze długo czekać na siatkarza, a ja nie mogłam w żaden sposób przyspieszyć jego powrotu. Czułam, że specjalnie unika domu, przez co czułam się w nim jak intruz.
- Już jestem!- usłyszałam głos dobiegający z korytarza. Dziewczynka w ekspresowym tempie pobiegła do źródła hałasu.
- Wojtek! W końciu jeśteś- przytuliła się do niego. Wszedł do salonu z blondyneczką na rękach. Starałam się nawet lekko uśmiechnąć.- Gdzie byłeś?
- Z koleżanką na kawie- powiedział, a mi zmroziło krew w żyłach. Odłożyłam laptop, na którym pisałam następny felieton i wyszłam z pokoju. Nie chciałam się kłócić przy Zuzi, a na to się zanosiło.
- Czekaj, zaraz wrócę- usłyszałam jak zwrócił się do małej. Po chwili i on pojawił się w kuchni.
- Wszystko okej?- spytał.
- Jasne. Dlaczego miałoby nie być? Bo my tu czekaliśmy, a ty siedziałeś sobie na kawie z jakąś paniusią?- rzuciłam z wrogim sarkazmem.- W życiu!- prychnęłam.
- To tylko koleżanka...
- No przecież- pociągnęłam nosem.
- Miśka, gadaliśmy o tym.
- Zobaczysz, że się źle to skończy. Czuje się jakby była cały czas z nami. To robi się męczące.
- Przesadzasz- machnął na mnie ręką.
- Smacznego- postawiłam mu na stole talerz z posiłkiem.
- A wy?

- Po dwóch godzinach czekania postanowiłyśmy nie umrzeć z głodu- uśmiechnęłam się sarkastycznie i chciałam wyjść, ale złapał mnie za nadgarstek.
- Weź nie rób scen- poprosił. Wzięłam kilka uspokajających oddechów i postanowiłam choć w jakiejś niewielkiej części naprawić ten dzień.
- Możemy dzisiaj pooglądać coś z Zuzią? Zrobić cokolwiek razem?- spytałam z pewną obawą. Pokiwał głową na znak zgody i przyciągnął mnie do siebie. Na początku chciałam się wyrwać, ale nie umiałam się mu długo opierać. Przytulił mnie i pocałował w czubek głowy. Nie wierzyłam, że tak łatwo mu odpuściłam.
Zuzia z radością przyjęła informację, że wieczór spędzamy cała trójką. Przez moment poczułam się tak jakby nie wydarzyło się nic złego, jakby nasze życie było usłane różami. Było dużo śmiechu, dużo żartów, ale to nie mogło skończyć się dobrze, gdy telefon przyjmującego dał o sobie znać.
- Halo? No co się stało?- spytał. Patrzyłam na niego wyczekująco.- Gdzie jesteś?- spytał.- Zaraz będę- obiecał i rozłączył się.
- Kto to?
- Kinga złapała gumę. Jadę jej pomóc.
- Ty?
- Nie ma nikogo- wyjaśnił.
- A pomoc drogowa?
- Słońce to nie jest tani interes.
- Wojtek nie jedź!- zażądała Zuzia.
- Niedługo wrócę. Najpóźniej za godzinę- obiecał.
- No dobrze- powiedziała smutno.
Siatkarz zrobił oczywiście po swojemu. Ja skończyłam z dzieckiem oglądać bajkę. Dziewczynka uparcie postanowiła czekać na Ferensa, ale powrót nie zajął mu jednej, a kilka godzin. W końcu 3-latka poszła spać śmiertelnie obrażona na zawodnika Bbts-u. Ja również się poddałam i poszłam położyć się spać. W nocy usłyszałam jak przekręca się zamek w drzwiach. Wojtek starał się zachowywać najciszej jak mógł. Wziął szybki prysznic, a potem delikatnie wślizgnął się pod kołdrę. Próbował mnie objąć, ale odepchnęłam jego rękę. Byłam na niego wściekła i miałam zamiar dać temu wyraz. Westchnął tylko głośno. Wiedział, że zawalił. Jednak nie zdawał sobie sprawy jak bardzo.
Konsekwencje zobaczył dopiero rano, kiedy Zuzia weszła do kuchni i przytuliła się do mnie, a jego kompletnie zignorowała. Posłałam mu znaczące spojrzenia. Podrapał się po głowie, próbując jakoś rozgryźć sprawę.
- Zuzia, idziemy dzisiaj na ciastko?- spróbował do niej zagadnąć.
- Prziklo mi. Nie mam ciasiu- powiedziała obrażona i wybiegła z kuchni. Było mu głupio i szukał wzrokiem mojego wsparcia.
- Nie patrz na mnie, wczoraj czekałyśmy na ciebie.
- Kinga zaprosiła mnie na herbatę w zamian za pomoc i tak jakoś mi się zasiedziało.
- Człowieku nie chce o niej słuchać!- warknęłam i również wyszłam z pomieszczenia, zostawiając go samego.
   Ta cała sytuacja nie mogła skończyć się dobrze. Gdy odwiozłam Zuzię do koleżanki na noc, udałam się na halę zobaczyłam jak Wojtek rozmawia z Kingą. Był przy niej niezwykle swobodny. Ręce trzymał w kieszeniach i pozwalał, by się do niego wdzięczyła. Pokręciłam głową. Musiał to widzieć.  Czy mógłby być tak ślepy? A może był aż tak próżny i potrzebował takiego uwielbienia? Czułam jak wściekłość się we mnie kumuluje i szuka drogi ucieczki.
Jednak masażystka wykorzystała sytuację. Po prostu chwyciła go za koszulkę i przyciągnęła do siebie, wpijając się w jego usta. Oczy przysłonił mi czysty szał. Wściekłość zamieniła się w furię, która najchętniej skręciłaby kark mojej konkurentce, połamała jej wszystkie kończyny, zrobiłaby wszystko byleby zadać jej ból. Z jakiegoś powodu nie byłam się w stanie poruszyć. Nawet łzy nie chciały płynąć. Bolało, okropnie bolało. Po sekundzie bądź dwóch oderwał ją od siebie. Widziałam jego gniew. Zaczął coś jej zawzięcie tłumaczyć. Byłam za daleko, żeby usłyszeć jego słowa. Z resztą to nie miało znaczenia.
Ostrzegałam go, że to się tak skończy. Przewidziałam to, ale on upierał się przy swoim. Spojrzał gdzieś poza postać Kingi i dostrzegł mnie. Pokręciłam tylko głową i odwróciłam się na pięcie. Nie chciałam z nim rozmawiać.
- Michalina! Poczekaj!
To nie było to samo co z Natalią. Zaczął iść za mną, a raczej biec. Nie zamierzałam nawet zwolnić. Jedyne na co miałam ochotę to przywalić mu w twarz. Na nieszczęście dla niego pojawił się autobus, do którego wsiadłam. On nie zdążył.... I dobrze.  Potrzebowałam pobyć sam na sam z własną osobą. Wysiadłam na którymś przystanku i szłam przed siebie. Wyłączyłam telefon, mając dość jego wydzwaniania. Czy ja zawsze miałam być tą drugą? Może szczęście i bycie razem nie było nam po prostu pisane?

------------------------------------------------
U mnie nie może być łatwo :P
Do soboty <3