Rozdział 10

- Odpowiesz mi?- spytała, ale Ferens nie był w stanie wykrztusić z siebie ani słowa.

- Nikim- usłyszałam swój głos.- Jestem nikim. Nie musisz się martwić- powiedziałam patrząc w oczy siatkarza.  Pokręciłam głową i odwróciłam się od tej dwójki. Przeczesałam wzrokiem boisko, by znaleźć Zuzię. Gdy ją zlokalizowałam, podeszłam do niej i wzięłam na ręce, ignorując ból w kręgosłupie. Nic się nie liczyło poza tym, by uciec stamtąd najdalej jak tylko się da.

- Mama, ciemu idziemy?- Dziewczynka była zdezorientowana, nagłym wyjściem.

- Wracamy do domu.

- Ale ciemu nie ź Wojtkiem? 

- Ma inne zajęcia- wyjaśniłam krótko i bardzo niedelikatnie.
- Ale chcie się ź nim pożegnać!- zażądała moja córka i zaczęła się wyrywać z moich objęć.
- Zużka! Bez dyskusji!- krzyknęłam na nią, kompletnie już nie panując nad swoimi emocjami. Starałam się nie zwracać uwagi na łzy dziecka. Musiałam pierwsze znaleźć lekarstwo na swoje. Nie sądziłam że w ciągu tak krótkiego czasu mogę uzależnić się od siatkarza. Udało mu się mnie do siebie przekonać, zdobył moje zaufanie, sprawił, że przestałam myśleć o konsekwencjach. Dał mi nadzieję, coś czego nie miałam przez ostatnie 4 lata, a potem zabrał mi to wszystko w najbardziej okrutny sposób. Byłam rozżalona. Cierpiałam. Nie zamierzałam tego ukrywać, żeby pokazać mu jak bardzo jestem silna. Nie byłam. Chciałam, żeby wiedział jak mocno mnie to zabolało, a jeszcze bardziej to, że nic nie zrobił. Nie próbował mnie zatrzymać. Nie krzyknął za mną. Nie chwycił za rękę. Nie mówiąc o tym, że nie ruszył za moją osobą. Moje odejście odpowiadało mu. Nie spodziewałam się tego po nim. Myślałam, że on nie jest w stanie do takich tanich gestów. Potraktował mnie jak zabawkę, jak przelotną przygodę. Jego życzliwe gesty miały na zadaniu przykryć jego wady. Udało mu się mnie zmylić i zamydlić oczy wszystkim. Ja to tylko ja, ale Zuzia? Co on sobie wyobrażał? Mnie mógł tak podle potraktować, ale co z małą dziewczynką? Miała uatrakcyjnić jego zabawę? Czy choć przez moment pomyślał jak ona może się poczuć? Był czas na niemyślenie, a teraz przyszedł czas, bym poniosła konsekwencje swojego nieodpowiedzialnego zachowania.
Podróż do domu autobusem, pamiętam jak przez mgłę. Nie pamiętam, kiedy bolało mnie tak serce.
- Michalina, co się stało?- na klatce spotkałam panią Marysię. Ale nie byłam w stanie nic powiedzieć przez zaciśnięte gardło.- Wezmę dzisiaj Zuzię do siebie na noc, a ty odpocznij, dobrze?- zaproponowała, patrząc na mnie zmartwiona i wzięła ode mnie córkę.
- Dziękuje- zdołałam wykrztusić zachrypniętym głosem. Czym prędzej weszłam do mieszkania i rzuciłam się na łóżko, nie zawracając sobie głowy ściągnięciem butów i kurtki. Zaszlochałam w poduszkę, pozwalając sobie na kompletne rozsypanie się.  W głowie siedział mi tylko Wojtek Ferens- kolejny, który potraktował mnie jak kompletne nic.

Z perspektywy Wojtka...

  Siatkarz nie spodziewał się takiego obrotu spraw. Był świadomy swojej nieszczerości wobec obu kobiet. Nie wiedział co zrobić. Z jednej strony chciał wytłumaczyć wszystko Natalii, a z drugiej pobiec za zrozpaczoną Michaliną.
- Wytłumaczysz to jakoś, czy dalej nie odezwiesz się ani słowem?- spytała jego Natalia, która również miała już łzy w oczach. Przyjmujący wziął głęboki oddech. Musiał ponieść konsekwencje swoich czynów. Musiał spróbować wszystko naprawić.
- Pojedźmy do mnie i tam porozmawiamy- powiedział, a blondynka pokiwała głową. Podróż przebyli w ciszy. Weszli do mieszkania i poszli usiąść do salonu.
- A teraz słucham- oznajmiła, cicho pociągając nosem.
- Co ci mam powiedzieć?- spytał.
- Prawdę!- oburzyła się.- Zdradzałeś mnie przez ten cały czas?
- To nie było tak!- bronił się.- Od pewnego czasu rzeczywiście coś nas połączyło. Wiesz jak między nami było. Ile się nie widzieliśmy? Prawie rok. Ostatnie nasze rozmowy zdarzały się raz w tygodniu, albo i rzadziej i to dosłownie na kilka minut.
- Chcesz mi powiedzieć, że sama jestem sobie winna?
- Oczywiście, że nie twoja! To wszystko moja wina i nie zamierzam zaprzeczać.
- Powiedziałeś, że mój wyjazd do pracy do Berlina nic nie zmieni między nami! Wiesz jak ja za tobą tęskniłam każdego dnia? Wróciłam dla ciebie...
- Bo myślałem, że tak będzie. Wiesz, że jesteś dla mnie kimś ważnym.
- Nie zbyt ważnym, skoro zaczęło zależeć ci bardziej na kimś innym. Co ty sobie wyobrażałeś? Ta dziewczynka,  którą miała na rękach to...?
- Jej córeczka- odpowiedział Wojtek, mając coraz większe wyrzuty sumienia. Natalia złapała się za głowę. Opowiedział jej wszystko. Każde spotkanie z Zuzią i Michaliną. Zasługiwała, by znać prawdę.
- Wiesz jak one teraz się będą czuć? Zachowałeś się okrutnie! Dałeś tej małej dziewczynce nadzieję na ojca, a teraz co?
- O czym ty mówisz?
- Przyjeżdżałeś po nie, zabierałeś małą gdzieś, spędzałeś z nią czas. To dziecko i na pewno cię pokochała, wnioskując z tego co mówisz...  Nie poznaję cię, co się z tobą stało?

Wróćmy do Michaliny...
   Następnego dnia wstałam z ogromnym bólem głowy. Nie mogłam pozwolić sobie na rozpacz. Musiał wziąć się w garść i iść do pracy.
- Dzisiaj zajmę się małą- powiedziała pani Marysia, gdy chciałam zabrać Zuzię.
- Ale na pewno ma pani swoje obowiązki...- próbowałam zaprotestować,
- Daj spokój, jakoś sobie damy radę, a ty próbuj się nie łamać- uśmiechnęła się pocieszająco.
- Dziękuje, co ja bym bez pani zrobiła- przytuliłam starszą kobietę i poszłam na przystanek. Zobaczyłam przed budynkiem Ferensa. Przez moment stałam jak wmurowana, ale szybko się otrząsnęłam i przyspieszyłam kroku.
- Miśka! Poczekaj- chwycił mnie za rękę, sprawiając, że musiałam się zatrzymać.
- Daj mi spokój!
- Chcę to wszystko wyjaśnić!
- Nic od ciebie nie chcę. Nie będę ci się narzucać, niczego od ciebie nie oczekuje więc możesz dalej żyć ze swoją dziewczyną.
- Proszę, to nie tak...
- A jak? Nie jest nią?
- Jest...- powiedział zrezygnowany.
- No właśnie. Mam tylko jedno życzenie, zostaw mnie i Zuzię w spokoju. Już dosyć nas skrzywdziłeś.
- Nie chciałem tego...
- Ale się stało! Pomyśl o tym jak bardzo to dziecko będzie cierpieć. I nie wmawiaj mi, że nie wiedziałeś!- zaprotestowałam, kiedy tylko otworzył usta, by się bronić.- Zostaw mnie już...- załamał mi się głos. Wyrwałam się z jego uścisku i wsiadłam do autobusu, który nadjechał. Byłam pewna, że najbliższy czas będzie ciężki. Nie mogłam się zwolnić, a on nie mógł odejść. Mogłam próbować go unikać, ale i tak byliśmy narażeni na zbyt częsty kontakt.
W pracy zaciskałam co chwilę mocno powieki, by nie uronić ani jednej łzy, ale gdy tylko byłam w miejscu, gdzie nikt nie miał prawa mnie zobaczyć, pozwalałam, by kilka spłynęło mi po policzku. Nawet nie miałam siły, żeby otrzeć je wierzchem dłoni.
- O, proszę!- usłyszałam za sobą i podskoczyłam na dźwięk tego głosu.- Ktoś tu kogoś rzucił. Czyżby twój obrońca przejrzał na oczy i zrozumiał, że nic nie znaczysz?- śmiał mi się prosto w twarz. Deptał już moją sponiewieraną godność. Pozwalałam na to. Nie mógł mnie zranić bardziej niż byłam zraniona w tamtym momencie. Nie istniały słowa i czyny, które by przebiły ostatnie wydarzenia.
- Zostaw ją!- zaprotestował damski głos.
- A pani tu czego?
- Nie twój interes gburze!- nawrzeszczał nie kto inny jak Natalia. Zdziwiło mnie to, że stanęła w mojej obronie. Michała z resztą też. Okej facet, że mu przygadał to mógł zrozumieć, ale nie był przyzwyczajony, że tak odnosi się do niego kobieta. Takie jak ja gnębił, a takie jak ona ubóstwiał. Dyrektor zmieszał się i odszedł, zapominając języka w gębie. Wiedziałam jak wiele dla mnie zrobiła, choć ona mogła nie być tego świadoma. Ale słowa podziękowania nie mogły mi przejść przez gardło, jakby były żywym ogniem.
- Nie powinnaś się na coś takiego godzić...- zaczęła.
- Często to słyszę.
- Słuchaj, chciałam porozmawiać...
- Nie musisz nic mówić. Nie zbliżę się do Wojtka. Jesteście razem, rozumiem...- głos mi się załamał i spuściłam wzrok.
- Chciałam, żebyś wiedziała, że nie miałam o niczym pojęcia. I nie popieram tego co zrobił, nie tyle mnie co wam. Naprawdę nie sądziłam, że może skrzywdzić w ten sposób małą dziewczynkę i jej matkę. Przepraszam...-powiedziała i pociągnęła nosem. Spojrzałam w jej oczy.  Nie widziałam w nich kłamstwa. Zdziwiła mnie. Nie przyszła mnie zwyzywać. Chciała przeprosić i walczyła ze sobą, by się przy mnie nie rozpłakać.- Nie twierdzę, że w ogóle mnie to nie zabolało. Każda zdrada boli, ale nie obwiniam cię bo wiem, że nic nie wiedziałaś. Przepraszam, ale...- przerwała, by zdusić szloch.-... Ale mimo tego co zrobił ja po prostu nie potrafię z niego zrezygnować. Przepraszam...- powiedziała na koniec i wręcz pobiegła do drzwi. Oparłam się o ścianę i zjechałam po niej na posadzkę. Zobaczyłam ją w innym świetle. Pragnęłam myśleć, że jest zołzą, która nie posiada uczuć. Tymczasem było jej autentycznie przykro z powodu tego co się stało. Nie mogłam się równać z kimś takim. Była dobra, wykształcona, piękna, ubrana z klasą. Kiepsko przy niej wypadałam.

   Przetrwałam tydzień. Żyłam z godziny na godzinę. Kamil z Anią dzwonili tak jak obiecywali i są świadomi mojego kiepskiego stanu. Wszystkiego dowiedzieli się od Zuzi, która poskarżyła się mówiąc " Mamusia pokłóciła się z Wojtkiem,,, Mamusia płacze... Mamusia zabiera mnie od Wojtka... Wojtek ma nową koleżankę...". Nie są idiotami. Sami poskładali wszystko do kupy. Nie chciałam o tym rozmawiać, bo każda wzmianka o Ferensie, przyprawiała mnie o ból.
   Nadszedł kolejny mecz i dostałam za zadanie posprzątać po całym wydarzeniu. Co za ironia... Musiałam zabrać ze sobą córkę. Nie mogłam zabronić jej oglądać meczu. Nie mogłam jej zmusić, żeby siedziała i chowała się ze mną po kątach. Jak najszybciej zrobiłam co do mnie należy i wtedy właśnie z szatni wyszedł zawodnik z numerem 5.
- Wojtek!- Zuzia natychmiast pobiegła się do niego przytulić.- Tęśknie zia tobą.
- Ja za tobą też, słońce.
- Zostaw ją!- krzyknęłam z drugiego końca sali. W jednej chwili znalazłam się przy siatkarzu i wyrwałam mu z objęć dziewczynkę.
- Mama, nie!- zaczęła płakać.
- Daj nam spokój i przestań ją karmić kolejnymi kłamstwami!- krzyknęłam.
- Michalina!- zaprotestował, ale ja już szłam z dzieckiem na rękach, w kierunku wyjścia. Jednak to było za dużo dla mojego kręgosłupa. Usłyszałam trzask. Poczułam osty ból i osunęłam się na ziemię.

--------------------------------------------------------------------
Tak, mogłam to zrobić. Tak, wiem, że jestem okropna. Tak, skrzywdziłam Zuzię i Miśkę. To koniec ich cierpień? Teraz to się dopiero zacznie xd Lawina ruszyła, a wiecie jak to działa xd
Będziemy mieć jeszcze jeden " come back". Kto zgadnie czyj temu zadedykuję rozdział ;)
Dziękuje za nominacje do Top 10 blogów. Obiecuję wybrać swoje i nominować kolejną 5, ale jak znajdę czas, ponieważ mam tyle na głowie mimo, że wakacje. Mam małe zamieszanie z prawkiem, tyle załatwiania, że mam dość i możliwe, że zacznę od poniedziałku xd ACT- jak ktoś rozszyfruje tek skrót też bedzie mieć dedyk ;
Dziękuje wszystkim tym, którzy mimo niepopularnego bohatera są, czytają, komentują. Naprawdę jestem wdzięczna za każde słowo ;)
Rozdział dedykowany Win, za to, że jako jedyna mnie broniła xd Dziękuje ;)
Do następnego <3